OVID’S METAMORPHOSES (X.1-77): ORPHEUS AND EURYDICE

1 Inde per immënsum, croceö vëlätus amictü,

2 aethera dïgreditur Ciconumque Hymenaeus ad öräs

3 tendit, et Orphëä nëquïquam vöce vocätur.

4 Adfuit ille quidem, sed nec sollemnia verba

5 nec laetös vultüs nec fëlïx attulit ömen.

6 Fax quoque, quam tenuit, lacrimösö strïdula fümö

7 üsque fuit nüllösque invënit mötibus ignës.

8 Exitus auspiciö gravior: nam nüpta per herbäs

9 dum nova, Näiadum turbä comitäta, vagätur,

10 occidit in tälum serpentis dente receptö.

11 Quam satis ad superäs postquam Rhodopëius auräs

12 dëflëvit vätës, në nön temptäret et umbräs,

13 ad Styga Taenariä est ausus dëscendere portä,

14 perque levës populös simuläcraque füncta sepulcrö

15 Persephonën adiït inamoenaque rëgna tenentem

16 umbrärum dominum, pulsïsque ad carmina nervïs

17 sïc ait: “Ö positï sub terrä nümina mundï,

18 in quem reccidimus, quidquid mortäle creämur,

19 sï licet et falsï positïs ambägibus öris

20 vëra loquï sinitis, nön hüc, ut opäca vidërem

21 Tartara, dëscendï, nec utï villösa colubrïs

22 terna Medüsaeï vincïrem guttura mönstrï:

23 causa viae est coniünx, in quam calcäta venënum

24 vïpera diffüdit crëscentësque abstulit annös.

25 Posse patï voluï nec më temptässe negäbö:

26 vïcit Amor. Superä deus hic bene nötus in örä est;

27 an sit et hïc, dubitö. Sed et hïc tamen auguror esse,

28 fämaque sï veteris nön est mentïta rapïnae,

29 vös quoque iünxit Amor. Per ego haec loca plëna timöris,

30 per Chaos hoc ingëns västïque silentia rëgnï,

31 Eurydicës, örö, properäta retexite fäta!

32 Omnia dëbentur vöbïs, paulumque morätï

33 sërius aut citius sëdem properämus ad ünam.

34 Tendimus hüc omnës, haec est domus ultima, vösque

35 hümänï generis longissima rëgna tenëtis.

36 Haec quoque, cum iüstös mätüra perëgerit annös,

37 iüris erit vestrï—prö münere poscimus üsum.

38 Quod sï Fäta negant veniam prö coniuge, certum est

39 nölle redïre mihï: lëtö gaudëte duörum.”

40 Tälia dïcentem nervösque ad verba moventem

41 exsanguës flëbant animae; nec Tantalus undam

42 captävit refugam, stupuitque Ixïonis orbis,

43 nec carpsëre iecur volucrës, urnïsque vacärunt

44 Bëlides, inque tuö sëdistï, Sïsyphe, saxö.

45 Tunc prïmum lacrimïs victärum carmine fäma est

46 Eumenidum maduisse genäs; nec rëgia coniünx

47 sustinet örantï nec, quï regit ïma, negäre,

48 Eurydicënque vocant. Umbräs erat illa recentës

49 inter, et incessit passü dë vulnere tardö.

50 Hanc simul et lëgem Rhodopëius accipit hërös,

51 në flectat retrö sua lümina, dönec Avernäs

52 exierit vallës, aut irrita döna futüra.

53 Carpitur acclïvis per müta silentia trämes,

54 arduus, obscürus, cälïgine dënsus opäcä.

55 Nec procul äfuerant tellüris margine summae:

56 hïc, në dëficeret, metuëns avidusque videndï,

57 flexit amäns oculös. Et prötinus illa reläpsa est,

58 bracchiaque intendëns, prëndïque et prëndere certäns,

59 nïl nisi cëdentës ïnfëlïx arripit auräs.

60 Iamque iterum moriëns, nön est dë coniuge quicquam

61 questa suö (quid enim nisi së quererëtur amätam?),

62 suprëmumque “Vale,” quod iam vïx auribus ille

63 acciperet, dïxit revolütaque rürsus eödem est.